Α ΚΕ ΡΟΗ
ΚΕΡΑΙΑ
ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΣ

Ένα νεύμα στη φύση της πρακτικής μου και της φύσης του σύγχρονου καιρού που διανύει η ανθρώπινη φύση γενικότερα.

Ροή, ένωση-συνδιαλλαγή μεταξύ φαινομενικά διαφορετικών εκφράσεων και φαινομένων.

Κεραία, η κυριολεκτική και μεταφορική υπόσταση της, ως εγκατάσταση αλλά και ως σύμβολο στη ζωή μου που η ουσία της είναι η φύση μου, αφού η πρακτική που έχω εξελίξει εναποθέτει αυτά που ψυχοπομπώ.

Ακεραιότης, η αρτιότητα και δέσμεσυη της/στην πολύ εξατομικευμένη αυτή έκφραση, που το βάθος της υπερβαίνει το ατομικό και τιμά τη συλλογική ανάγκη της επαναφοράς αξιών και αρετών που θα ήταν και η πανάκεια στην Ύβρη που ασιδοσεί στις συμπεριφορές και κοινωνίες των ανθρώπων αυτής της εποχής.

Ο τρόπος με τον οποίο δημιουργώ τους πίνακες και αφήνω ελεύθερους (μη τελαρωμένους) να συνομιλούν με τον αιθέρα κυριολεκτικά και μεταφορικά, με το signature style τρόπο που τους κρεμώ σαν μπουγάδα΄ δεν είναι παρά ένας κυριολεκτικός υπαινιγμός της πνευματικής φύσης της ύλης και άλλο σύμβολο της πρακτικής μου εφ’όλης της ύλης, που μπορεί και να ερμηνευτεί και ως “ meta statement/commentary on the/any given consensus”.

Mixed media, outdoor - rooftop installation - performance short film project, που είχα οραματιστεί λοιπόν απο μικρή ηλικία, αλληγορικό για το τοπίο της Αθήνας. Ερχόμενη απο πολλές πρακτικές και με πολύ συγκεκριμένη πειθαρχεία και όζμωση σε αυτές, ήθελα να καταφέρω σε αυτήν τη δοκίμια δοκιμή υλοποίησης όπως στην Ακέραιη να αποτυπώσω αυτήν την άρρηκτη δια - σύνδεση των τεχνών που ασπάστηκα απο τα πρώτα μου χρόνια. Κατά τέτοιον τρόπο που διαλογίζεται και τις ίδες τις τέχνες που εφαρμόστηκαν για το έργο αλλα και ως γενικότερης τοποθέτησης της ρευστής ενότητας αυτών.

Μυσταγωγικά, διαλογίζει αυτά τα δεδομένα αλλά και την εικαστική μου δουλειά, αφαιρετικά οπως είναι εξάλλου και η ίδια, μέσα από τα άλλα mediums που εμφανίζονται υπό ερμηνείες και άλλων καλλιτεχνών, στο στοιχείο της μουσικής - η φωνή της Κωνσταντίνα Σαμακοβλή και κίνηση - χορό της Ντέπι Γοργογιάννη.

Το στοιχείο του εξωτερικού χώρου, η παρουσία της Αθήνας με τα όλα της, σύγχρονη και αρχαία (ακρόπολη κ’ φύσης, ουρανός κ’ γη, Λυκαβηττός, ο Σαρωνικός, τα βουνά - Υμηττός κλπ) η φαινομενικά χαοτική λαοθάλασσα του τσιμέντου ( κτίρια, κεραίες κλπ) είναι κομβικής σημασίας για τον υπαρξιακό αυτό διάλογο, που αφορά το γίγνεσθαι, την πόλη, τους πίνακες τους ίδιους και την πρακτική που προέρχεται της δημιουργίας τους.
Που είναι παρά μια υπόδειξη του διαλογιστικού διαλόγου με την ύπαρξη, όπως αυτή εμφανίζεται στα φαινομενικά φαινόμενα, άνθρωπος, δημιουργία, φύσις.